Ik ben Karen, geboren en getogen in 1973 op de Noord-Veluwe.
Al mijn hele leven vertoef ik graag in de natuur, vroeger op mijn paard, tegenwoordig wandelend samen met mijn honden.
In het dagelijks leven ben ik paraveterinair in een dierenkliniek.
De natuur, de plek waar ik zo ongelooflijk van kan genieten! Uren dwalen, wild spotten, de vele geluiden, heerlijke geuren, heidevelden en indrukwekkende bossen. In weer en wind, het maakt me niks uit!
Maar het is druk op de Veluwe! Er zijn niet veel plekken waar je geen verkeer hoort. En dat verkeer is een uitdaging voor het vele wild. Zij steken wegen over, maar goed opletten voordat ze oversteken, is er vaak niet bij. Het gaat dus vaak mis, helaas.
Toen ik werd benaderd of ik het valwildteam wilde komen versterken, heb ik daar nog geen seconde over hoeven nadenken, tuurlijk wilde ik dat!
Sinds 2022 maak ik deel uit van het team Valwild Veluwe Noord Oost, wat globaal gezien de cirkel tussen Veluwemeer bij Nunspeet, Hattemerbroek, IJssel, Vaassen, Vierhouten en Nunspeet is.
Op de Veluwe zijn we in verschillende teams ingedeeld waarbij we volgens rooster allemaal 5-8 volle weken per jaar, 24 uur per dag de pieper bij ons dragen. Vanuit de meldkamer van de politie worden wij opgeroepen en komen bij een wildaanrijding gelijk in actie. Al mijn collega’s zijn werkzaam in dit gebied, de meesten zijn ‘groene’ BOA zoals boswachters en mogen deze
vrijwillige functie naast en tijdens hun werk uitvoeren. Geweldig dat alle werkgevers ons hiervoor de ruimte geven!
Want allemaal willen we maar één ding, de lijdensweg van nog levend aangereden wild verkorten!
Tevens zorgen wij ervoor dat de wegen snel weer vrij zijn en de dode dieren verwijderd worden.
Laten we die in de berm liggen dan is de kans zeer groot dat aaseters er op af komen en ook aangereden worden. Natuurlijk is het voor automobilisten, wandelaars en fietsers ook geen pretje om aangereden dieren aan te treffen. In de zomer komt er ook nog een zeer onaangename geur vanaf.
Het wild wat na de aanrijding het bos in is gevlucht, zoeken we op om te checken op verwondingen en het eventueel uit het lijden te verlossen. Vaak kunnen we met onze apparatuur
en veld- en sporenkennis zelf de dieren in de buurt van de aanrijding al vinden. Lukt het ons niet,
dan schakelen we een gespecialiseerd team van hondengeleider met zweethond (‘zweet’ is een
andere naam voor bloed en stress-geur) in. Deze honden zijn erop getraind om gewonde dieren op te sporen.
Ook worden we door de politie opgepiept wanneer er grote wilde dieren in benarde situaties zijn geraakt, vastzitten in een hek bijvoorbeeld.
Mochten we grote wilde dieren treffen die eventueel naar een opvang kunnen omdat we zien dat hun overlevingskansen groot zijn, zullen we dat ook regelen. Denk daarbij aan reekalfjes waarvan de moeder is overleden bij een aanrijding. Volwassen groot wild, zoals wilde zwijnen en herten, kunnen niet naar een opvang. Deze dieren zijn groot, sterk en levensgevaarlijk als ze zich in het nauw gedreven voelen.
Daardoor zijn ze ook niet te onderzoeken of te behandelen door een dierenarts. Als wij zien dat ze een gebroken poot of ander zwaar letsel hebben, zullen we ze uit hun lijden verlossen. Dat is het eerlijkste wat we voor zo’n dier kunnen doen.
Vanaf nu mag ik jullie meenemen in de wereld van de wildaanrijdingen. Geregeld zal ik een column schrijven over de incidenten die mijn collega’s en ik hebben meegemaakt. Er zijn drukke periodes, er zijn rustigere periodes, maar zodra de zon onder gaat, komen wij het meeste in actie!
Groetjes Karen
