Het is een prachtige zondagmorgen in de winter. Stralend blauwe lucht, frisse temperatuur en een
dik pak bladeren.
Dicht bij een populaire en drukke parkeerplaats in het bos in de buurt van Hattem vinden wandelaars een erg verzwakt klein wildzwijn-biggetje tussen het dikke pak blad.
De eerste worp van het nieuwe jaar. Meerdere gezinnen staan bij het apathische biggetje te wachten als ik kom aanrijden. Iedereen staat op gepaste afstand en dat is fijn voor het dier want mensen dichtbij is erg bedreigend.
Bij aankomst loop ik snel door naar het kleine biggetje. Ik probeer te achterhalen waarom het zo verzwakt is en zie dat het biggetje broodmager is. Het biggetje moet het al een paar dagen zonder moedermelk doen. Het ademt nog maar is verder compleet slap en bleek.
Bij mijn aanraken geeft het dier geen enkele reactie. Dit biggetje is stervende.
Ik ga naar alle omstanders en leg uit dat ik het biggetje niet meer kan redden. En dat ik om verder leed te besparen het uit zijn lijden moet gaan verlossen.
De dood hoort bij het leven, het is niet eng, vies of zielig. Zo ga ik ook het gesprek aan met alle aanwezige kinderen en volwassenen. Ik leg uit dat ik dit dier met een speciaal afsteekmes uit het lijden ga verlossen. Dat gaat snel en netjes.
Natuurlijk komen de nodige emoties vrij als omstanders dit van me horen. Ze vragen waarom ik het biggetje niet meeneem naar een dierenarts om het te laten inslapen of probeer het biggetje
toch op te laten lappen. Ik leg uit dat dit helaas niet kan.
Meenemen naar een dierenarts zou juist dieronvriendelijk zijn. Ik zou daarvoor het biggetje moeten oppakken, in de auto moeten leggen en een stuk rijden en bij de dierenarts moeten vasthouden om het te laten inslapen. Dat alles is voor een wild dier zeer beangstigend en levert erg veel stress op.
Oplappen is ook uitgesloten want dit biggetje is te veel verzwakt. Bij een iets betere conditie zou je ook tegen een ander dilemma aanlopen. Je kunt een biggetje niet een paar dagen of weken intensief verzorgen en daarna weer vrijlaten. Biggen zijn 4 tot 5 maanden afhankelijk van moedermelk en horen in een rotte (groep zwijnen) te leven. Het zijn erg sociale dieren. Dat kunnen mensen deze big niet bieden in gevangenschap.
Deze big zal na terugplaatsing niet meer geaccepteerd worden door de rotte en gewend zijn aan mensen. Dat is dus ook dieronvriendelijk en daar zijn alle omstanders het wel mee eens!
Ik geef na dit ‘overleg’ de nieuwsgierige omstanders de gelegenheid om aanwezig te zijn wanneer ik het biggetje uit het lijden ga verlossen.
Wie wil en durft mag met me mee, maar toch wel op gepaste afstand blijven. Ik pak de big zachtjes op en loop een stuk van het wandelpad vandaan naar een rustige plek.
Daarna leg ik de meegelopen omstanders uit wat ik ga doen en wat de lichamelijke reactie van de big zal zijn.
Na een snelle handeling en in alle stilte, blaast het biggetje zijn laatste adem uit en is het lijden voorbij. Enkele minuten staat iedereen er roerloos en stil bij. Een mooie respectvolle reactie van de groep.
Daarna komen er vele vragen! Een mooi moment om iedereen dichterbij te laten komen.
Ik mag mijn kennis overdragen. De tandjes, kleine hoefjes, de wroetschijf aan het einde van zijn neus.
Alles kan nu van dichtbij bewonderd worden.
Hoe lang blijven die streepjes nou op zijn vacht? Is het een jongetje of een meisje? Hoe oud is deze big geworden? Hoe groot kunnen ze worden? Is de big ook zacht? En met de vragen over de big komen ook de verhalen los bij de kinderen over hun eigen overleden hond, kat en konijntje.
Enkele volwassenen vertellen over eigen ervaringen met wildaanrijdingen. Een mooie gelegenheid om ons werk als valwildafhandelaar uit te leggen en hoe je kunt handelen als je getuige bent van een wildaanrijding of als het je zelf is overkomen.
Al met al een bijzondere zondagmorgen. Een triest einde voor het jonge biggetje maar een prachtig educatief moment voor iedereen die de natuur op de Veluwe lief heeft!
